Author: Pim Breebaart

Het onderwijs in Nederland is in beweging om iedere jongen of meisje een kwalitatief goede opleiding te geven. Vooral de laatste decennia ontwikkelen zich in het primair en voortgezet onderwijs varianten met een speciale focus: de technasia, de LOOT-scholen gericht op topsport, brede scholen en scholen met veel aandacht voor kunst en cultuur. Het gaat er dan om de kwaliteit van de gehele school te verbeteren met het oogmerk specifieke talenten te ontwikkelen. Voor universiteiten geldt dat zij zich willen onderscheiden op wetenschapsgebieden en daar een excellent aanbod zullen creëren. De beweging en feitelijke activiteiten in de hogescholen richten zich veel meer op het op orde brengen en houden van het bestaande aanbod. Gezien het cruciale belang van het hoger beroepsonderwijs voor de Nederlandse economie kan en moet er echter ook daar iets nieuws geboden worden, waardoor het aanbod van het Nederlandse hoger onderwijs gevarieerder en sterker wordt. Continue reading “En nu nog een heel goede hogeschool”

Wat is het hoogste doel van veel immigranten? Het zoeken naar welvaart, een beter leven en persoonlijk geluk. Dat wordt het sterkst zichtbaar in de wens om de eigen kinderen een goede opleiding te laten volgen, want als er één ding is dat migranten in de nieuwe samenleving willen dan is het dat hun kinderen werk op niveau verrichten, gerespecteerde burgers worden en een gezin kunnen stichten met veel kansen voor het nageslacht. Dat gaat niet vanzelf. In de hele wereld moeten de meeste migranten er hard voor ploeteren en succes is niet verzekerd. Het lukte Thomas Jefferson en Barack Obama, migrantenkinderen, om president van de VS te worden. Maar voor de overgrote meerderheid van de migrantenkinderen geldt dat zij tijdens hun jeugd een achterstand oplopen die ze gedurende hun leven niet meer in kunnen halen. Continue reading “De goudmijn net onder de oppervlakte”

Het kabinet juicht de verbeterslag bij de lerarenopleidingen toe. De nieuwe kennisbasis en daaruit voortkomende landelijke toetsen spreken de bewindslieden aan. Halbe Zijlstra zei tijdens de werkconferentie ‘De toets doorstaan’ bij de Hogeschool Utrecht, dat hij enthousiast is over de invoering van landelijke kennisbases en -toetsen voor lerarenopleidingen. Dit geeft hem immers een concreet handvat om zijn voorzet bij ‘centrale examinering’ in het HBO om te smeden naar een uitvoerbaar en niet te bureaucratisch geheel.”Het balletje is hard aan het rollen en het rolt in de goede richting,” zei Zijlstra over deze ontwikkeling in het veld. Pim Breebaart schreef ten behoeve van de discussie voor de werkconferentie tien stellingen op. Continue reading “Tien stellingen over de landelijke toetsbank voor lerarenopleidingen”

Als er een volgende minister van onderwijs wordt gezocht zou het goed zijn als de kandidaat eerst een examen aflegt bij Peter Kwikkers. Hij krijgt de opdracht om de Inleiding in het Bekostigingsrecht; Over verdeelmodellen, bezuinigingen en beleidsprikkels in het (hoger) onderwijs te bestuderen. Peter ondervraagt de kandidaat streng doch rechtvaardig. De kandidaat-minister moet tonen dat hij de stof kan reproduceren. En Peter onderzoekt met enige inzichtvragen of de stof wel echt begrepen is. Anders gaat er een berichtje naar de informateur dat deze kandidaat door de mand is gevallen. In een democratie wordt een kandidaat-minister anders dan een professional in opleiding geen examen afgenomen. Dat kan ook niet. Maar iedere kandidaat-minister zou door bestudering van de tekst van Peter veel leren voordat hij gaat regeren. Continue reading “Coreferaat over het Bekostigingsrecht”

Over docenten bestaan heel veel verhalen. Het beste verhaal wordt verteld door de studenten als ze koffie drinken en ontspannen over een docent kunnen praten of roddelen. Eigenlijk zou je er een opname van moeten maken, want dit is waardevolle feedback. Zodra de studenten merken dat je meeluistert, al is het maar een opname apparaat, gaan ze op hun woorden letten en ben je het echte effect kwijt. Continue reading “Zoekend naar de betrokken docent”

Kritische bijdrage aan de strategie van hoger onderwijs en wetenschappelijk onderzoek

Staatssecretaris Halbe Zijlstra wil het hoger onderwijsbeleid met ‘Kwaliteit in Verscheidenheid, strategische agenda hoger onderwijs, onderzoek en wetenschap’ in overeenstemming brengen met de actuele maatschappelijke eisen. Hij wil graag de doortastende bewindsman zijn die ambitieuze doelen stelt en scherp zal opletten dat hogescholen en universiteiten de weg er naar toe ook tijdig bewandelen. Zullen de maatregelen het beoogde effect sorteren? Continue reading “Kritische bijdrage aan de strategie van hoger onderwijs en wetenschappelijk onderzoek”

Het debat over onderwijs wordt door diverse partijen gevoerd. Als die partijen hun eigen positie en belangen en die van de anderen goed afwegen dan is er een constructieve communicatie mogelijk. En dit kan de basis vormen voor de versterking van het hoger onderwijs. Maar als de diverse partijen alleen hun eigen oordelen begrijpen en andermans positie niet willen of niet kunnen onderkennen dan ontstaat er een bijzonder negatieve sfeer over en weer. En dat is dan weer een goede voedingsbodem om verkeerde maatregelen te nemen. Op deze wijze helpt de miscommunicatie ons van de regen in de drup. Continue reading “Mijmeringen over kwaliteit”

Enige weken terug heb ik met twee hogeschool studentes geluncht. Beiden studeren hard en halen hoge cijfers. De ene is een vluchtelinge uit Iran en dochter van een hoogleraar natuurkunde. De ander komt uit een streng christelijk milieu in Zuid Holland. Zij is de eerste in haar familie die naar het hoger onderwijs gaat. Familieleden vertellen haar dat dit allemaal niet nodig is. Beide studentes hebben veel moeten overwinnen om aan de hogeschool te studeren. En nu ze er studeren, willen ze veel leren. Tot hun teleurstelling krijgen ze niet wat ze ervan verwacht hadden. Ze krijgen te weinig les, ze lezen te weinig boeken, ze hoeven te weinig te schrijven en ze krijgen te weinig feedback van docenten. Zij staan niet alleen in hun kritiek. Deze twee komen er wel. Beiden willen volgend jaar een universitaire master volgen en lopen zich daarvoor warm in een pre-master-programma. Het vooruitzicht van een universitaire studie helpt hen erdoor. Het interessante van hun verhaal is dat ze diepgaand willen leren, kritisch vermogen willen ontwikkelen, complexe zaken willen leren begrijpen en dat ze een intrinsieke motivatie hebben. Kortom, ze willen veel en intensief onderwijs volgen. Het diploma is bijzaak. Zij zijn studenten met een goede leerhouding. En ze zijn ontevreden. Continue reading “Ze moeten meer leren”

Om de drie jaar verschijnt het PISA-onderzoek van de OECD. Bij een representatieve groep van vijftienjarigen in bijna 70 landen wordt de kennis van de eigen taal, wiskunde en science onderzocht. Bij de laatste publicatie in december jl. zagen we dat Nederland nog steeds goed scoort in Europa, maar wel een licht dalende beweging maakt. Sommige Aziatische landen doen het aanmerkelijk beter. Alle reden om alert te zijn en de goede maatregelen te nemen. Minister Bijsterveldt greep dit aan om dezelfde dag nog de vier profielen van de bovenbouw van het havo/vwo te halveren tot twee en extra te focussen op taal, wiskunde en science. Waarom zouden deze maatregelen helpen? Zijn het wel de goede maatregelen? Welke maatregelen heeft het Nederlandse onderwijs nodig om in de wereldtop te eindigen? Continue reading “Een onvoldoende voor Rutte en Bijsterveldt”

De laatste twaalf jaar leverde de VVD vijf bewindslieden voor onderwijs. Verstandige en prettige bewindslieden die veel verstand hadden van diverse onderwerpen. Loek Hermans wist veel van de provinciale indeling, Annette Nijs van het verkopen van olie, Mark Rutte van magnums en dove, Bruno Bruins van het verkeerscirculatieplan van Den Haag en Halbe Zijlstra van auto’s leasen. Wat wisten zij van onderwijs en onderzoek toen zij aan hun taak begonnen? Niet veel meer dan de gemiddelde hoog opgeleide burger. Zij hadden geen specifieke kennis of ervaring die hen kon helpen om een kwalitatief goede bewindspersoon voor onderwijs te worden. De VVD lijkt daarmee te zeggen dat specifieke kennis en ervaring niet nodig is. Je kunt het opvatten als een ‘provocatie’ in de richting van het (hoger) onderwijs. Om dit veld te besturen heb je geen vakinhoudelijke kennis nodig, zonder kan ook. Frits Bolkestein wilde bewindslieden vooral niet op hun vakinhoudelijke sterke kanten inzetten. De VVD houdt zich konsekwent aan dit beleid door vijfmaal op rij een vakinhoudelijk onbekwaam bewindspersoon voor het hoger onderwijs te benoemen. Continue reading “Kan Guus Hiddink Sven Kramer naar de wereldtitel coachen?”